شرط حلاوت قرآن چشیدن ما نیست

قرآن حتماً حلاوت دارد ولی من نچشیده‌ام. در دعاها داریم «اللهم ارزقنی حلاوه ذکرک». می‌گوییم خدایا شیرینی یادت را به من بچشان؛ پیداست که یاد خدا شیرین است؛ اما من نچشیده‌ام. من را کنار بگذار ولی قرآن حلاوت دارد. الان اگر به شما بگویند که بالاترین شخصیت مملکت می‌خواهد با شما حرف بزند خیلی با عشق گوش می‌دهید. اگر خالق هستی بخواهد با شما حرف بزند چطور؟ قرآن، نازل شده است! از کجا نازل شده؟ «تَـنزیلاَ مِمَّن خَلَقَ الاَرضَ والسّمواتِ العُلَی».

قرآن را کسی فرستاده که آسمان‌ها را فرستاد؛ یعنی خالق این کتاب خالق آسمان‌هاست. بنابراین حلاوت دارد؛ گرچه من نچشیده باشم. ممکن است یک جاهایی یک نسیمی از راه دور به من رسیده باشد ولی اینکه ادعا کنم چشیده‌ام، می‌ترسم دروغ باشد. قرآن حلاوت دارد حالا ولو ما نچشیم. شرط حلاوت قرآن چشیدن ما نیست. مثل استادی که خودش دانشمند است اما اگر یک شاگرد هم درسش را نفهمید مشکل از استاد نیست، از شاگرد است.

گفت‌وگو از کریم فیضی

انتهای پیام