سفالگری نیازمند تعامل هنر سنتی و محض است

منیژه آرمین هنرمند پیکره‌سازی و سفال‌گری در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا و در توضیح وضعیت سفال در شرایط امروز جامعه ایران بیان کرد: متأسفانه جایگاه سفال و سفالگری آن‌چنان‌که باید نیست و تا حدودی در بین هنرهای تجسمی ناشناخته است.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا دلیل این موضوع را در کم‌کاری سفالگران می‌داند، تصریح کرد: این حضور را از کم‌کاری سفالگران نمی‌بینم چراکه سفالگران بسیار زحمت‌کش و کاملا پویا هستند ولی متأسفانه موضوع این است که سفالگری آن‌چنان‌که باید و شاید هنوز به‌عنوان هنر مطرح نشده‌است.

آرمین ادامه داد: البته من که نزدیک به نیم‌قرن است که در این حوزه هنری مشغول به کار هستم باید بگویم که شرایط سفال امروز در مقایسه با گذشته بهتر است چرا که زمانی‌که من شروع به کار کردم، همه می‌گفتند این چه هنری است؟؛ آن زمان مردم نمی‌توانستند تصور کنند که کار سفال می‌تواند چیزی به‌جز کاسه و کوزه هم باشد.

این هنرمند سفال‌گر اظهار داشت: کار بازار با کار هنر متفاوت است و با همه احترامی که برای مراکزی چون لالجین، میبد، شهرضا و تمامی مراکز سفال قائلم اما عقیده دارم که کاری که ما شروع کردیم یعنی تلاش کردیم که سفال را به هنر محض نزدیک کنیم، مهم بود چرا که آن کار ناشناخته است؛ وگرنه سفال شناخته‌شده است و سابقه چندین هزارساله در کشور دارد.

وی با اشاره به چگونگی ایجاد بهبود در شرایط سفال و سفالگری در ایران خاطرنشان کرد: برای بهبود وضعیت سفال به عنوان یکی از ارکان هنرهای تجسمی در ایران  لازم است که به شناختی برسیم؛ و برای این شناخت لازم است تعاملی بین کارهای سنتی و کارهای هنری صورت گیرد و در این راستا باید نشست‌هایی برگزار شود تا بین استادکاران و هنرمندان تبادل نظر و گفت وگو صورت گیرد.

وی یادآور شد: همیشه گفته‌ام که نباید ظرفیت کارهای سنتی را دست‌کم بگیریم ولی هنرمندان هنر محض هم باید وارد این جمع شوند و تعامل بین بخش هنر محض و سنتی صورت گیرد.

آرمین در توضیح چهاردهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر هم بیان کرد: در دوره اخیر، سفال کاران چه از منظر تکنیکی چه از نظر محتوایی کارهای خوب و قابل‌قبولی ارائه کرده بودند؛ فکر می‌کنم روح هنر سفال در این کارها جریان داشت و ازین بابت خوشحالم.

وی تاکید کرد: البته باید بدانیم که سرامیک، هنر و کاری پر دردسر است که پروسه‌ای طولانی دارد. درنتیجه ممکن است تعداد آثاری که تولید و ارسال می‌شوند مانند خوش‌نویسی زیاد نباشد اما در مجموع کارها قابل‌قبول بود؛ ضمن این که نباید از یاد ببریم که ساز و کار تولید سفال بسیار گران تمام می‌شود؛ مواد تولید این هنر در حد یک مداد و کاغذ نیست؛ به همین دلیل سفال نیاز به حمایت دارند؛ در حقیقت سفالگران آدم‌هایی هدفمند، با تلاش و تقلای بسیار هستند که نیاز به حمایت دارند.

این هنرمند سفال‌گر در انتها بیان کرد: حسن جشنواره فجر این است که عده‌ای جوان انگیزه پیدا می‌کنند که کارشان را ادامه دهند و از این نظر جشنواره‌ای مانند هنرهای تجسمی فجر را مثبت ارزیابی می‌کنم.

وی افزود: ضمن این که نباید فراموش کنیم که این تنها جشنواره‌ای است که تمام هنرهای تجسمی در کنار هم جمع می‌شوند؛ به همین دلیل این اتفاق را شخصا اتفاقی مثبت می‌دانم و هر زمانی‌که به این فستیوال می‌آیم وقتی عکس، خوش‌نویسی، نگارگری، هنرهای جدید و دیگر هنرها را می‌بینم تا حدودی در جریان روند هنرهای تجسمی قرار می‌گیرم.

به گزارش ایرنا، منیژه آرمین (متولد ۱۳۲۴)، هنرمند و نویسنده معاصر ایرانی است که به پیکره‌سازی و سفال‌گری اشتغال دارد.

وی در سال ۱۳۴۴ دوره تربیت معلم را یک ساله گذراند و به استخدام آموزش و پرورش درآمد؛ و هم‌زمان در رشته روانشناسی دانشگاه تهران ثبت نام کرد. او کارشناس ارشد مشاوره تحصیلی از دانشگاه تربیت معلم، کارشناس روانشناسی از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، کارشناس رشته مجسمه‌سازی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران است.

عضویت در هیئت مدیره گروه آبی بیکران هنر، همکاری با مجلات زن روز، پگاه، ندا، ادبیات داستانی و پیام زن، بازرسی انجمن هنرمندان سفالگر معاصر، عضویت هیئت علمی انجمن قلم، عضویت شورای سیاستگذاری دوسالانه هشتم سفال، دبیری نمایشگاه ملی بزرگ زنان سفالگر ایران، در کارنامه‌اش به چشم می‌خورد. آرمین همچنین دبیر علمی نهمین جایزه ادبی جلال آل احمد بوده‌است.