نسیم رویش پایگاه خبری جمعیت رویش های انقلاب اسلامی
شاید این مطالب برایتان مفید باشد
جنگ که به آخر رسید، قصه این دو خبرنگار وارد قسمت‌های جذابش شد. آن‌ها هنوز چندماه از پایان نبرد هشت ساله نگذشته، به فکر ثبت و ضبط روایت‌های رزمندگان از روزگار دفاع می‌افتند و خیلی زود می‌فهمند که این روایت‌ها تا از قالب روزنامه بیرون نیاید و به کتاب تبدیل نشود، به ماندگاری نخواهد رسید. همین می‌شود که کار در روزنامه را رها می‌کنند، سراغ حوزه هنری انقلاب اسلامی می‌آیند و با حمایت این مجموعه، «دفتر ادبیات و هنر مقاومت» را تاسیس می‌کنند. دفتری که هیچ ماموریتی جز تبدیل «خاطرات» رزمندگان به «ادبیات» را برای خود متصور نبود. حالا که سال‌ها از تاسیس این دفتر می‌گذرد، نام آن دو خبرنگار برای بسیاری از مردم ایران آشناست: مرتضی سرهنگی و هدایت‌الله بهبودی.
تراژدی حلبچه یکی از آن داستان‌های هولناک روزگار جنگ است. رژیم بعث عراق که پس از فتح شهر به دست نیروهای ایرانی در عملیات والفجر ۱۰، انتظار استقبال اهالی حلبچه از رزمندگان اسلام را نداشت، از مردم شهر و رزمندگان ایرانی یکجا انتقام گرفت و شهر را بمباران شیمیایی کرد. تصویر اهالی حلبچه که وسط روزمرگی‌های زندگی یکباره به کام مرگ کشیده‌شدند، یکی از تصاویر رعب‌آور تاریخ دفاع مقدس است. در همان روزهای نخست پس از این جنایت جنگی، گروهی از خبرنگاران راهی حلبچه شدند تا فاجعه را از نزدیک ببینند و روایت کنند. یکی از آن خبرنگاران هدایت‌الله بهبودی بود که گزارشش را با تیتر ساده و صریح «حلبچه» منتشر کرد.
گزارش بهبودی از آغاز سفر شروع می‌شود. از تهران و بعد از مسیر رسیدن به استان کرمانشاه و بعد از رفتن به حلبچه. بهبودی در این سفر، راوی صادقی است که هر آن‌چه در این شهرِ مُرده دیده را برای مخاطب تعریف می‌کند. مهم‌ترین ویژگی این گزارش، صراحت و دقت راوی در نوشتن از شهر است؛ امری که باعث شده کلمه‌های بهبودی یکی از مهم‌ترین منابع برای شناخت و فهم احوالات حلبچه باشد. این نویسنده خوش‌قریحه در گزارش «حلبچه» تمام قریحه‌اش را به کار گرفته تا واقعیتِ جاری در حلبچه را بدون اغراق یا کوچک‌نمایی روی کاغذ بیاورد و شاید برای همین است که این گزارش، به یک اثر خواندنی و تکان‌دهنده تبدیل شده است.
منبع
